Ένα ταξίδι στον πυρήνα της αντίφασης, με σκοπό να έρθουμε λίγο πιο κοντά και να κατανοήσουμε τη σχέση των νέων ανθρώπων με την πόλη τους
Η Συμπρωτεύουσα είναι μία από τις σημαντικότερες πόλεις ολόκληρης της Μεσογείου. Ιστορική όσο λίγες! Ένας προορισμός γεμάτος πολιτιστικά αξιοθέατα, νεοκλασικά κτίρια, γραφικές γειτονιές, πλούσια γαστρονομία και έντονη νυχτερινή ζωή. Η ατμόσφαιρα της πόλης σε συνδυασμό με τη σημασία της και την κοσμοπολίτικη αύρα της, δύσκολα μας αφήνει ασυγκίνητους.
Αν υπάρχει ένα πράγμα που με πνίγει περισσότερο από κάθε άλλο, είναι η ομοιογένεια. Σπιτάκια με έναν ή δύο ορόφους, ακριβώς τοποθετημένα εντός των οικοδομικών τετραγώνων τους. Με ελάχιστες ή και μηδαμινές διαφορές. Όλα οριοθετημένα. Χωρίς τίποτα να σε εκπλήσσει. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει τίποτα από όλα αυτά. Στρίβοντας σε κάποια γωνία μιας γειτονιάς της – την οποία δεν ξέρεις – δεν έχεις ιδέα για το τι θα βρεθεί μπροστά σου. Όλα άτσαλα, όλα πεταμένα από εδώ και από εκεί. Και τελικά, όλα πιο ειλικρινή. Γιατί, αν η ζωή στην πόλη μπορούσε κάπως να απεικονιστεί, τότε σίγουρα θα απεικονιζόταν μέσα από μια χαώδη μητρόπολη όπως η Θεσσαλονίκη.
Τις πόλεις τις κατοικούν άνθρωποι. Πόσο κλισέ σου ακούγεται αυτό; Υπάρχει, όμως, μια μικρή ρωγμή στη βεβαρημένη καθημερινότητα, από την οποία ξεφεύγει αυτή η αλήθεια.
Οι πόλεις είναι – πέρα και πάνω απ’ όλα – η συμπεριφορά των κατοίκων τους, ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τον μικρο – και τον μεγάκοσμό τους, η ανοχή και οι αντοχές τους, η φιλοξενία και ο σνομπισμός τους, η προσπάθεια και η παραίτησή τους. Κι η Θεσσαλονίκη, επίσης, κατοικείται από ανθρώπους με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι άνθρωποι που (προσπαθούν να) έχουν μια κανονική καθημερινότητα σε μια πόλη που δεν είναι κανονική.
Γι’ αυτό και πιστεύουμε ότι αυτή την πόλη δεν θα τη “σώσουν” οι πολιτικοί, αλλά οι ενεργοί, αυτόβουλοι, ανεξάρτητοι πολίτες που την αγαπάνε – με έργα, μικρά ή μεγάλα. Αυτή η πόλη ανήκει – αδιακρίτως φυλής, εθνότητας ή θρησκείας – απλώς σε όσους την αγαπάνε! Δεν ξέρω πιο δημοκρατική, ελεύθερη και αισιόδοξη απάντηση στους δεκάδες ρατσισμούς που σηκώνουν το άσχημο κεφάλι τους, λόγω της γενικευμένης κρίσης.
Αυτό που για μένα ξεχωρίζει αυτήν την πόλη και την καθιστά τελείως διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη ελληνική είναι, τελικά, αυτό το ίδιο το χάος της. Όταν περπατάς στους δρόμους της το πρωί, ζαλίζεσαι από την ποσότητα των ερεθισμάτων. Χιλιάδες αυτοκίνητα, άνθρωποι, θόρυβοι. Δεν είναι τυχαίο πόσο διαφορετική είναι αυτή η πόλη, όταν τη βλέπεις άδεια τον Αύγουστο. Σαν κούφιο κέλυφος ενός ολόκληρου πολιτισμού που μάζεψε τα μπογαλάκια του και είπε ότι, ρε παιδί μου, για 15-20 μέρες, θα διασπαρεί και στην υπόλοιπη χώρα. Εκεί, θα βρεις και τον λόγο που σου αφήνει κάτι όμορφο η άδεια Θεσσαλονίκη. Είναι ότι μπορείς να πάρεις ένα-ένα τα ερεθίσματα (που υπό άλλες συνθήκες σε καταιγίζουν) και να τα επεξεργαστείς.
Υπάρχει και κάτι ακόμα. Υπάρχουν πανέμορφες πόλεις σε όλη την Ελλάδα. Μερικές από αυτές μπορείς να τις μάθεις απ’ έξω μέσα σε λίγες μέρες. Άλλες μέσα σε λίγους μήνες. Κάποιες λίγες, θα σου πάρουν μερικά χρόνια. Αφού περάσει αυτό το χρονικό διάστημα, θα μπορείς να πεις ότι έχει περπατήσει σε κάθε σημείο της πόλης σου.
Μπορείς να το κάνεις αυτό, όμως, με τη Θεσσαλονίκη; Πολύ δύσκολα. Όσο και να τη ζήσεις, όσο και να την περπατήσεις, πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν το έχεις εξερευνήσει. Και αυτό, αν μη τι άλλο, είναι κάπως ανακουφιστικό.
Ψηφιδωτό χωρίς πλαίσιο
Βασίλισσα των αντιφάσεων, αρχόντισσα του “όπως λάχει”, η ελληνική συμπρωτεύουσα είναι ένα υπέροχο ψηφιδωτό, αλλά δίχως κορνίζα, δίχως πλαίσιο. Ένας έντονα διαιρετικός χώρος για όσους την αποκαλούν “σπίτι” τους. Μια πόλη που χαρακτηρίζεται από έλλειψη οράματος, παθογένειες, από τη διχαστική συνύπαρξη. Ένα αμάλγαμα αντιθέσεων που ενώνουν και χωρίζουν τους ανθρώπους της. Αυτό τουλάχιστον αποκαλύπτουν 10 νέοι άνθρωποι που ζουν κι εργάζονται στη Θεσσαλονίκη, καθώς μιλούν για τα συναισθήματα που τους προκαλεί αυτή η πόλη.
Μισούν την κυκλοφοριακή συμφόρηση, την αστικοποίηση, την αύξηση του κόστους διαβίωσης, την οικονομική ανισότητα, την απουσία πάρκων, τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και πολλά ακόμη… Όμως, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που την αγαπούν και την “πονάνε”. Επιμένουν σε γειτονιές της Θεσσαλονίκης, με τον δικό τους τρόπο. Που άλλοτε ευνοούν την κανονικότητα και άλλοτε όχι, ενώ έχουν τη δυνατότητα – κι αυτό διαρκώς τους εξοργίζει και συχνά τους απελπίζει. Δεν είναι, βέβαια, Ρομπέν των αστικών Δασών, ούτε κάποιος άλλος σούπερ ήρωας· απλώς επιμένουν, και γίνονται όλο και περισσότεροι.
Από τους νυχτερινούς δρόμους της δόνησης και της καύλας, μέχρι τις λαϊκές αγορές, την Νέα Παραλία, τα Κάστρα, τους λόφους και τα πεζούλια των φίλων, όλες και όλοι έχουν τη δική τους καλή στιγμή, την οποία αναζητούν συχνά πυκνά σε αυτή την πόλη – μωσαϊκό, αυτή τη στιγμή που θα τους βγάλει ένα συναίσθημα.
Πώς βλέπουν οι νέοι την πόλη τους;
Νέοι άνθρωποι μιλούν για τη δική τους Θεσσαλονίκη. Μιλούν για όσα “μισούν”, τους δυσκολεύουν και θα άλλαζαν σε αυτήν. Κίνηση, ενοίκια στα ύψη, κατεστραμμένα πεζοδρόμια, gentrification, έλλειψη οργάνωσης και βρωμιά. Οι ίδιοι, ωστόσο, αναφέρθηκαν και στους λόγους για τους οποίους την αγαπούν. Και είναι πολλοί αυτοί οι λόγοι.
Ποια είναι τα μέρη εκείνα στα οποία καταφεύγουν όταν αναζητούν μια ανάσα από τη βαβούρα της πόλης; Πού βγαίνουν και τι τελικά, τους “κρατάει” σε τούτη εδώ την πόλη;
Παναγιώτα Αθανασιάδου
Marketing Enthusiast
Αυτό που με γοητεύει: Μια πόλη μάγισσα που σε τυλίγει στον παλμό της. Βόλτες στην παραλία κάτω από το ηλιοβασίλεμα, σε συνδυασμό με το αστικό της τοπίο. Ιστορική, αλλά και συνάμα σύγχρονη. Γεμάτη «καβάτζες» για να αράξεις με θέα την πόλη και τη θάλασσα, μαγικά στενά με τα πιο ψαγμένα μαγαζάκια. Γεμάτη μελωδίες και αρώματα που σου δημιουργούν μια νοσταλγία για αναμνήσεις που δεν έζησες ποτέ, μα σου είναι τόσο οικείες.
Τα αγαπημένα μου σημεία: Ως παιδί της πόλης, μεγαλωμένη στο κέντρο, το πρώτο σημείο που ξεχωρίζω είναι η παραλία. Μια βόλτα νωρίς το πρωί, όταν ακόμα η πόλη δεν έχει μπει στους ρυθμούς της, είναι το αγαπημένο μου self care. Αγαπημένο spot, το Δέλτα Αξιού, μια μίνι όαση λίγα λεπτά έξω από την πόλη. Ό,τι πρέπει για να δει κανείς το ηλιοβασίλεμα και με λίγη τύχη, ίσως, να υπάρχουν και φλαμίνγκο. Τις ημέρες που θέλω να ξεφύγω από την πόλη, μέσα στην πόλη, επιλέγω να πάρω έναν καφέ, να βάλω τα ακουστικά μου και να καθίσω στους Κήπους του Πασσά.
Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις: Βιασύνη, φασαρία, νοσταλγία. Βιασύνη και φασαρία ,γιατί θεωρώ ότι οι ρυθμοί έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν στην πόλη, υπάρχει υπερβολική κίνηση και τα μαγαζιά είναι γεμάτα. Ίσως, να έχω μεγαλώσει πλέον στα 30 μου και να επιζητώ τις πιο χαλαρές εποχές. Νοσταλγία, για τις στιγμές που ήταν πιο ξέγνοιαστες και όλοι είχαμε περισσότερο χρόνο να απολαύσουμε την καθημερινότητα.
Αυτό που με θλίβει: Αυτή πόλη όσο σε κάνει να την ερωτεύεσαι, τόσο σε πληγώνει. Αισθάνομαι ότι οι φορείς δε δίνουν τόση σημασία στην διατήρηση της ομορφιάς και της αίγλης της πόλης. Με θλίβει που δεν έχει διατηρηθεί η αρχιτεκτονική των κτιρίων και έχουν αντικατασταθεί από πιο σύγχρονα. Ακόμη, οι συγκοινωνίες, νομίζω, ότι περιορίζουν τον κόσμο και δεν είναι επαρκείς, όπως και οι υποδομές για στάθμευση οχημάτων. Είναι μια μαγική πόλη, αλλά αισθάνομαι ότι κάπως έχει αφεθεί στη μοίρα της. Νιώθω ότι δεν υπάρχει όραμα πλέον για τη Θεσσαλονίκη, καθώς έχει άπειρες δυνατότητες.
Εργασία Vs Ποιότητα ζωής: Έχοντας ζήσει και στην Αθήνα, η Θεσσαλονίκη έχει πιο «ανθρώπινους» ρυθμούς. Η ομορφιά της σε βοηθά να αποφορτιστείς από την καθημερινότητα. Βλέπω τους νέους ανθρώπους να δημιουργούν διάφορα communities και αυτό μου δίνει ελπίδα για το μέλλον. Από την άλλη πλευρά, η αγορά εργασίας είναι περιορισμένη και χαρακτηρίζεται από νεποτισμό, εάν μου επιτρέπεται να το εκφράσω έτσι. Οι υποδομές της πόλης δεν κάνουν την καθημερινότητα βιώσιμη π.χ. μετακινήσεις. Οι απολαβές δεν είναι πάντα ικανοποιητικές. Το κόστος ζωής σε συνδυασμό με την στεγαστική κρίση που διανύουμε είναι, κατά τη γνώμη μου, το σοβαρότερο πρόβλημα της γενιάς μας. Δυστυχώς, υπάρχει επαγγελματική ανασφάλεια, Ωστόσο, συνεχίζω να είμαι αισιόδοξη και να πιστεύω σε ένα καλύτερο μέλλον.
Τι θα άλλαζα: Η Θεσσαλονίκη μπορεί να γίνει μια πόλη γεμάτη ευκαιρίες! Είναι σημαντικό να στηριχτεί η τοπική επιχειρηματικότητα τόσο από τους φορείς, όσο και από τους πολίτες. Να ξεφύγουμε από το “τριπάκι” των αλυσίδων και των πολυεθνικών. Να δημιουργηθούν καλύτερες και αξιοκρατικές επαγγελματικές ευκαιρίες για όλους. Να δημιουργηθεί μια κουλτούρα φροντίδας για την πόλη και τους κατοίκους της. Μια ζωή με σταθερότητα και προοπτική. Είναι σημαντική η δημιουργία περισσότερων χώρων πρασίνου, για μικρές αποδράσεις από την καθημερινότητα, καθώς και η εκπαίδευση των πολιτών στο πώς να σέβονται τους χώρους αυτούς. Επίσης, η ενίσχυση των συγκοινωνιών ή ακόμη και κίνητρο για πιο οικολογικά μέσα όπως ποδήλατο και ηλεκτρικά οχήματα. Μια ακόμη λύση είναι η αποσυμφόρηση του κέντρου, ενισχύοντας τις γειτονιές και τις τοπικές αγορές. Τέλος, η δημιουργία περισσότερων πολιτιστικών χώρων θα κάνει την Θεσσαλονίκη να ανθίσει.
Αγαπημένος χώρος πολιτισμού: Θα έλεγα πως είναι η Μονή Λαζαριστών. Έχει φοβερό χαρακτήρα. Μου αρέσει, γιατί συνδυάζει το παλιό με το νέο. Ένα πρώην μοναστήρι που έχει μεταμορφωθεί σε ένα πολιτιστικό κέντρο προσφέροντας θέατρο, μουσική, φεστιβάλ και μοναδικές εκθέσεις.
Πού βγαίνουμε: Δύσκολο να επιλέξεις με τόσα υπέροχα καταστήματα στην πόλη. Για φαγητό, ως αυστηρά χορτοφάγος θα πρότεινα το rOOTS στην Μπαλάνου, δύο λεπτά περπάτημα από το κυκλάκι της Αριστοτέλους. Ένα comfort μαγαζί που σερβίρει τόσο κλασικά, όσο και πιο μοντέρνα χορτοφαγικά πιάτα. Από μουσακά εώς Paella, όλες οι επιλογές είναι μοναδικές. Μην ξεχάσετε να φάτε το Passion Fruit Cheesecake για επιδόρπιο. Για ποτό ή καλύτερα για Spritz, το ΦΌLKI στην Μακρυγιάννη, έχει γίνει το νέο μου obsession.
Πένυ Στεργιούλα
Είμαι η Πένυ και ζώ στη Θεσσαλονίκη από τη μέρα που γεννήθηκα. Εργάζομαι ως φιλόλογος και μου αρέσει στον ελεύθερο μου χρόνο να περιπλανιέμαι στην πόλη, να βγάζω φωτογραφίες τους αγαπημένους μου, να ακούω μουσικές και να χορεύω. Αυτή η πόλη μπορεί να είναι η μόνη πόλη που έχω γνωρίσει τόσο καλά, αλλά δεν επέλεξα και κάτι διαφορετικό, ίσως αυτό να λέει πολλά. Να χαμογελάτε!
Αυτό που με γοητεύει: Το μέγεθος της. Είναι μια μικρή πόλη και όλα είναι προσβάσιμα στο κέντρο της με τα πόδια. Ακόμη, με γοητεύουν και κάποια κτίρια της, ιδιαίτερα τα νεοκλασικά – αν και λίγα πια – και τα χρώματα της τα απογεύματα που πέφτει ο ήλιος.
Τα αγαπημένα μου σημεία: Είναι η περιοχή γύρω από την Ρωμαϊκή αγορά, τα στενάκια της Φιλίππου και της Αχειροποιήτου, αλλά και οι αρχές της Άνω Πόλης, γιατί κρατάνε ακόμα μια αίσθηση γειτονιάς. Παράλληλα, εκεί βρίσκονται και πολλά αγαπημένα στέκια που τα έχω συνδυάσει με ωραίες στιγμές.
Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις: Προβληματικό (περιβάλλον), αγχωτική (πραγματικότητα), αβεβαιότητα κοινωνική και συναισθηματική.
Αυτό που με θλίβει: Η αδιαφορία του κόσμου, η κίνηση στους δρόμους, ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε μια πόλη με ευέλικτη συγκοινωνία, η έλλειψη πρασίνου και πάρκων, αλλά και η έλλειψη κοινοτήτων με κάποιο συλλογικό σκοπό.
Εργασία Vs Ποιότητα ζωής: Το κόστος ζωής έχει ανέβει επικίνδυνα στη Θεσσαλονίκη. Ενώ, έχει όλα τα potentials σαν πόλη να συνδυάσεις εργασία και μια καλή ποιότητα ζωής, αυτό δεν συμβαίνει. Δυστυχώς, πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην επιβίωση και στις εμπειρίες. Η επιβίωση περιορίζει την εμπειρία, η εμπειρία επιβαρύνει την επιβίωση. Εργασιακές ευκαιρίες υπάρχουν σε σχέση με το παρελθόν, ωστόσο η καθημερινότητα είναι αρκετά κοστοβόρα.
Τι θα άλλαζα: Σίγουρα το στεγαστικό ζήτημα, καθώς η αναζήτηση και εύρεση κατοικίας με βιώσιμες τιμές και συνθήκες είναι δύσκολη. Ακόμη, θα ήθελα περισσότερες δραστηριότητες με κοινωνικό χαρακτήρα και όχι τόσο «διασκεδαστικό», αλλά και περισσότερα καλλιτεχνικά – μουσικά ερεθίσματα.
Αγαπημένος χώρος πολιτισμού: Ξεχωρίζω το Pikap, είναι ένας χώρος που προάγει την μουσική, την τέχνη, τους καλλιτέχνες της πόλης μας.
Πού βγαίνουμε: Για ποτό στο pikap. Ποτό με vinyl only μουσικές και ωραία ατμόσφαιρα. Για φαγητό θα πρότεινα το orbital. New entry στην πόλη, αλλά βρήκα πολύ νοσταλγικό το περιβάλλον και τις γεύσεις αρκετά ιδιαίτερες.
Κώστας Μιχαηλίδης
Βέρος Θεσσαλονικιός, αν και το “λ” μου δεν είναι τόσο εμφανές. Έχω μια δουλειά που ποτέ κανείς δεν καταλαβαίνει τι κάνω, ενώ παράλληλα προσπαθώ να φτιάξω ένα δικό μου brand. Όταν νιώθω μόνος, παίζω μουσική και λατρεύω το σκυλί μου, τη Φόξυ. Έλεγα θα φύγω από εδώ και δες που τελικά, έμεινα. Το γιατί ίσως, να μην το μάθω ακριβώς ποτέ, αλλά σίγουρα δεν με πειράζει. Αγάπη, συμπόνια και περιέργεια!
Αυτό που με γοητεύει: Έλα ντε; Ίσως, το ότι μπορώ να ελέγχω εύκολα τον θόρυβο και την έντασή του, βγαίνοντας για μια βόλτα στην αντίστοιχη περιοχή. Ένα μικρό πακέτο που συνδυάζει πολλά (όχι όλα, αλλά αρκετά) χωρίς μεγάλες αποστάσεις στο μεσοδιάστημα. Ένα χάος τόσο όσο το χρειάζομαι, όποτε το χρειάζομαι.
Τα αγαπημένα μου σημεία: Αρκετά σίγουρος γι’ αυτό. Σημεία που βγαίνω με τη Φόξυ μου: από το πάρκο του Ξαρχάκου, μέχρι εκείνο του παλιού Φωκά και όλη η παραλία που παίζουμε ώρες πετώντας μπαλάκια. Το Σέιχ Σου όταν θέλουμε λίγη ησυχία, αλλά και η γειτονιά μας με όλους τους ανθρώπους που μας χαιρετάνε καθημερινά.
Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις: Αγχωτική, Εποχιακή, Λούπα.
Αυτό που με θλίβει: Μπορώ να γράψω βιβλίο ολόκληρο εδώ. Δε θα πω κάτι για τους οδηγούς και τα αμέτρητα αδέσποτα στις γειτονιές, για τα σκουπίδια στους δρόμους και τις αγορές τις Κυριακές. Τα προβλήματα αυτά. πάντα θα αλλάζουν και θα πληθαίνουν. Αυτό που με ενοχλεί πραγματικά όμως, αν το σκεφτείς, είναι ότι ποτέ δεν είχαμε έναν καλό δήμαρχο. Κάποιον να αναδείξει πραγματικά την πόλη και να την κάνει πιο προσβάσιμη, πιο κουλ και πάνω απ’ όλα για όλες τις γενιές. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από μία πανέμορφη πόλη που μένει ανεκμετάλλευτη, με άπειρους νεκρούς χώρους που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν τόσο διαφορετικά. Στο Βερολίνο έχουν μετατρέψει ολόκληρο αεροδρόμιο σε δημοτικό πάρκο και εδώ, έχουμε ακόμα παλιά εργοστάσια μέσα στην πόλη (δεν αναφέρομαι στις καταλήψεις). Α, και το πάρκινγκ είναι εφιάλτης.
Εργασία Vs Ποιότητα ζωής: Όχι, όχι και πάλι όχι. Καλά, λίγο υπερβολικός — εντάξει. Εργασία, σίγουρα όχι. Ο κάθε κλάδος “παίζει” να έχει 2-3 εταιρείες στις οποίες μπορείς να δουλέψεις και όλες οι υπόλοιπες μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή θα σε εκμεταλλευτούν ή ετοιμάσου να δουλεύεις όλη σου τη ζωή με τα ίδια λεφτά, στην ίδια δουλειά. Αν χάσεις την ευκαιρία σου στις τοπ εταιρείες του κλάδου σου, άστο — άλλαξε πόλη ή ξεκίνα να δουλεύεις remote. Όσο για την ποιότητα ζωής, οκ, θα είμαι επιεικής. Έχεις κάποιες επιλογές, έχεις κοντά όμορφα μέρη και σίγουρα, καλό φαγητό να φας. Δεν είναι για όλους, αλλά σίγουρα – απλά σίγουρα – για όσους βγάζουν δύο φορές τον βασικό.
Τι θα άλλαζα: Να το πάμε, μήπως, σε επίπεδο χώρας; Και πάλι, προσπαθώ να μην ξεφύγω και ξεκινήσω να μιλάω για πανελλήνια θέματα όπως το στεγαστικό, η ακρίβεια και η άνοδος της δεξιάς. Πάμε στο ψητό: προσβασιμότητα, μετακινήσεις και φέρτε επιτέλους μεγάλες συναυλίες και φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη! Είμαστε ένα εκατομμύριο και βάλε — θα το γεμίσουμε το ρημάδι, ό,τι και να είναι. Ευχαριστώ.
Αγαπημένος χώρος πολιτισμού: Δεν το λες και χώρο, αλλά πρέπει να ξεκινήσουμε να εκτιμάμε το κέντρο για την ιστορική του σημασία. Γνωρίζω πολλούς που δεν έχουν ιδέα για την ιστορία και τα μνημεία της.
Πού βγαίνουμε: Πάμε να φάμε καλά, τώρα και όχι γκουρμεδιές. Tarantino Burgers και 55 Rule Pizza. Ένα πιτόγυρο από το Food Plaza στην Αρετσού (αν και δεν είναι όπως παλιά) και φυσικά, γαλακτομπούρεκο από τον Γαλυφιανάκη.
Μαρία Γάκη
Είμαι η Μαρία, 26 χρονών και ζω στην Θεσσαλονίκη όλη μου την ζωή. Τελείωσα με τις σπουδές μου στην Διοίκηση Επιχειρήσεων και από το 2023, ξεκίνησα να δουλεύω στο κομμάτι του digital marketing.
Αυτό που με γοητεύει: Νομίζω οι ρυθμοί της πόλης και το ότι όλα μοιάζουν οικεία. Δεν υπάρχει ο χαμός της πρωτεύουσας, αλλά σίγουρα ούτε η μονοτονία μιας μικρότερης πόλης. Και φυσικά, λόγω δουλειάς έχω την τάση να με “τραβάνε” οι aesthetic εικόνες και νιώθω ότι στην Θεσσαλονίκη παντού θα βρεις μια ομορφιά.
Τα αγαπημένα μου σημεία: Γενικά, αγαπώ θέες και ηλιοβασιλέματα και αυτός ο συνδυασμός παντρεύεται τέλεια στα Κάστρα. Με ένα – δυο μαγαζιά διαμαντάκια, είναι ο ιδανικός προορισμός για ηρεμία και βόλτα.
Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις: Γρήγορη, Απαιτητική, Ενδιαφέρουσα.
Αυτό που με θλίβει: Νομίζω ότι με θλίβει λίγο το πώς μια πόλη με τόση ομορφιά και δυναμική, δεν αξιοποιείται πάντα όπως θα μπορούσε. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως λείπει η φροντίδα στις υποδομές, στους δημόσιους χώρους, ακόμα και στη νοοτροπία. Οι απαιτήσεις είναι πολλές, ειδικά όταν προσπαθείς να δημιουργήσεις ή να εξελιχθείς μέσα σε έναν ρυθμό που δεν βοηθά πάντα.
Εργασία Vs Ποιότητα ζωής: Σίγουρα υπάρχουν ευκαιρίες, αλλά πρέπει να δουλέψεις αρκετά για κάνεις την διαφορά. Αν και το μέγεθός της προσδίδει μια γοητεία, ώρες ώρες υπάρχει η νοοτροπία “του χωριού”. Εγώ στον χώρο του digital marketing, έχω καταλάβει ότι όλοι γνωρίζονται με όλους και θέλει να είσαι προσεκτικός για την διαφύλαξη της εικόνας σου στην αγορά.
Τι θα άλλαζα: Νομίζω πως θα βοηθούσε αν η πόλη επενδύσει περισσότερο σε δημόσιους χώρους και υποδομές που κάνουν την καθημερινότητα πιο εύκολη. Καλύτερα πεζοδρόμια, περισσότερα πάρκα, πιο οργανωμένη κυκλοφορία.
Αγαπημένος χώρος πολιτισμού: Για να είμαι ειλικρινής, δεν επισκέπτομαι ιδιαίτερα χώρους πολιτισμούς στην Θεσσαλονίκη. Κάτι παρεμφερές, όμως, που ξεχωρίζω είναι τα νεοκλασικά διατηρητέα κτήρια. Έχω επισκεφτεί αρκετά από αυτά και εργαζόμουν και σε χώρο που ήταν διατηρητέο κτήριο και πραγματικά, έχουν μια μοναδική ομορφιά.
Πού βγαίνουμε: Για φαγητό, που συνδυάζει και το τσίπουρο βέβαια στο Μεζεν στο στενό της Ρογκότη. Και για ποτό στο Speakeasy στον δεύτερο όροφο του Blue Cap.
Νικόλας Τσάπανος
Γέννημα, θρέμμα, σπούδαγμα Σαλονικιός! Αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου – η πόλη- και αναπόσπαστο κομμάτι της – εγώ – πλην τριών ετών. Χημικός δηλώνω, ωστόσο τολμώ να με αποκαλέσω περιηγητή της ημισεληνοειδούς πόλης μας! Μη ξεχάστε να ζήστε!
Αυτό που με γοητεύει: Η σωστή διατύπωση θα ήταν, τι δεν με γοητεύει στην πόλη; Θα είχε πιο σύντομη απάντηση. Διαφορετικά, δε σου αφήνει και πολλά περιθώρια. Τι να πρωτο-πιάσεις; Θες την πολυσύχναστη θάλασσα; Την «ψυχολόγο» παραλιακή; Τους γερανούς στο λιμάνι; Τα πορτοκαλόχρωμα νυχτερινά κάστρα; Την σκιερή πλάτη του Χορτιάτη; Την «αγκαλιά» του Δέλτα με το Μεγάλο έμβολο; Τον δεσποτικό Όλυμπο όταν καθαρίζει η ατμόσφαιρα ή μήπως, την ιστορία της – αρχαία και νεότερη – στην οποία ζούμε ανάμεσα της και είμαστε κομμάτι της κάθε μέρα; Σε τελική ανάλυση, αυτό που με γοητεύει είναι αυτό το μεγάλο αμφιθέατρο που αποκαλείται Θεσσαλονίκη και σου προσφέρει πρώτη θέση στις παραστάσεις της ζωής!
Τα αγαπημένα μου σημεία: Αναμφίβολα τα στέκια που γύριζα σαν έφηβος και φοιτητής στην Άθωνος, Μπιτ Μπαζάρ και Βαλαωρίτου (Άνω Λαδάδικα για τους νεότερους). Ωστόσο, πάντα με μαγεύει μια βόλτα από το Καπάνι – ασχέτως ώρας. Δεν χάνω ποτέ ευκαιρία να ρεμβάσω τη θέα από τα Κάστρα και πάντα στρέφομαι στη μαρίνα του ΝΟΘ και στην ακτή Ντοβίλ για μια βόλτα πάνω στο κύμα.
Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις: Νευριασμένη, τσιμεντένια, δυσπρόσιτη. Πολλοί έχουν πάνω τους μικρά φυτίλια, έτοιμοι να εκραγούν με το παραμικρό.
Αυτό που με θλίβει: Το στεγαστικό της. Πήρε και την πόλη μας η μπάλα και βλέπεις πλέον κάτι μαγαζάκια της κακιάς ώρας, που στέγαζαν αποθήκες κ.α., να μετατρέπονται σε κάτι σπίτια – σπιρτόκουτα και οι φοιτητές να μένουν σε αυτά. Εκτεθειμένοι στους περαστικούς, στη ρύπανση, στο θόρυβο. Πότε έκλεισε έτσι την αγκαλιά της η πόλη; Και το ερώτημα είναι, γιατί; Κάποτε οι φοιτητές έμεναν στη ρωμαϊκή αγορά για να σπουδάσουν και τώρα, το κέντρο έχει καταστεί προορισμός για την ελίτ και τους τουρίστες του τριημέρου.
Μία φωτογραφία που επιλέγει ο Νικόλας για τη δική του Θεσσαλονίκη.
Εργασία Vs Ποιότητα ζωής: Θα με πει γρουσούζη κανείς, αλλά δεν είναι τυχαίο που τραγουδήθηκε ως μεγάλη φτωχομάνα. Είναι δύσκολο για έναν νέο να πετύχει την χρυσή τομή εργασίας και ποιότητας ζωής γενικά, επί δύο στην πόλη μας – που δυστυχώς, δεν έχει την κραταιά οικονομία που είχε κάποτε. Άλλαξε το μοντέλο της. Οι βιοτεχνίες κλείσανε, τα εργοστάσια στράφηκαν σε χώρες με φθηνότερα εργατικά χέρια και οι καφετέριες ξεπετάχτηκαν σα μανιτάρια! Κρίνω, επίσης, πως οι μέχρι τώρα επιχειρηματικές κινήσεις που έχουν γίνει μετά την πανδημία, δεν καλύπτουν το έλλειμμα που υπάρχει για τους νέους. Θέλει δουλειά πολλή.
Τι θα άλλαζα: Περισσότεροι χώροι πρασίνου. Φτάνει με τις πολυόροφες και τα φαραωνικά έργα ξενοδοχειακών μονάδων. Πράσινα πάρκα! Με ψηλά δέντρα. Να δροσίζουν, να ανανεώνουν την ατμόσφαιρα, να προσφέρουν διόδους διαφυγής από την καθημερινότητα! Πάντα με προσβασιμότητα. Παντού!
Αγαπημένος χώρος πολιτισμού: Τα κουτουκάκια που εξακολουθούν να παίζουν ζωντανή μουσική! Ιδίως κατά τη διάρκεια της κρίσης, πολλά έκλεισαν ή έχασαν τον χαρακτήρα τους, εντάσσοντας μέσα στο πρόγραμμα άσχετα ήδη μουσικής ή φτιάχνοντας καταστήματα πασπαρτού για πλήρεις βραδιές με φαγητό-live-ποτό-μουσική από DJ. Το ζεστό κουτουκάκι, που σμίγουν οι ψυχές των ανθρώπων, ευφραίνονται οι καρδιές τους από το φαΐ και το ποτό και επιτυγχάνουν την πλήρη μέθεξη νου και πνεύματος από το γέλιο, το τραγούδι και το χορό! Αυτό είναι πολιτισμός!
Πού βγαίνουμε: Φαγητό, οπωσδήποτε, στην Πολίτικη Κουζίνα στην Θεμιστοκλέους Σοφούλη και ποτό στο Bulldogs & the Beast.
Aλεξάνδρα Μπάτζιου
Επάγγελμα Social Media & Marketing, αλλά προτιμώ την ζωή έξω από τις οθόνες και όσο γίνεται κοντά στην φύση. Μου αρέσει οτιδήποτε δημιουργικό και φτιαγμένο με αγάπη.
Αυτό που με γοητεύει: Το ηλιοβασίλεμα στη Νέα Παραλία.
Τα αγαπημένα μου σημεία: To ρέμα της Τούμπας, γιατί μπορώ να περπατήσω μέσα στη φύση και είναι κοντά στο σπίτι μου. Μέσα στην πόλη, θα πω τα στενά εκεί κοντά στη Φιλίππου, γιατί έχουν ωραία μαγαζιά και φυσικά, την Άνω Πόλη λόγω θέας και της αίσθησης ότι ζεις σε χωριό.
Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις: Κίνηση, Πολλή πληροφορία, Έλλειψη οργάνωσης
Αυτό που με θλίβει: Δεν υπάρχει καθόλου πράσινο και η μετακίνηση είτε με μέσα είτε με αυτοκίνητο είναι δύσκολη.
Εργασία Vs Ποιότητα ζωής: Ο χρόνος μετακίνησης εφόσον κάποιος δεν δουλεύει κοντά στο σπίτι του, δυσκολεύει πολύ την ποιότητα ζωής. Επίσης, στο μεγαλύτερο ποσοστό οι μισθοί έχουν ‘ταβάνι’. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν πάρα πολλές ευκαιρίες στον ιδιωτικό τομέα τουλάχιστον, όπου η σχέση αμοιβής – ωραρίου εργασίας είναι σε ισορροπία. Ο χώρος της εστίασης, νομίζω, καλύπτει ένα μεγάλο ποσοστό του εργασιακού περιβάλλοντος στους νέους της πόλης.
Τι θα άλλαζα: Οδικό δίκτυο, Πάρκινγκ, Χώροι πρασίνου, Συγκοινωνία, μουσεία, χώροι τέχνης.
Αγαπημένος χώρος πολιτισμού: Μέγαρο μουσικής
Πού βγαίνουμε: Για φαγητό θα πω το Τοίχο τοίχο και το Little Big House (Brunch – Γλυκά), στην Άνω Πόλη. Για ποτό, το Philia στην πλατεία Ναυαρίνου και την Τσούπρα.
Στέργιος Βαμβάκος
Αυτό που με γοητεύει: Η γοητεία της Θεσσαλονίκης μεταφράζεται με ποικίλους τρόπους μέσω όλων των εποχών. Από την βραδινή κίνηση στην παραλία στα λαδάδικα και στην Βαλαωρίτου, μέχρι την απόλυτη ησυχία ενός Αυγουστιάτικου μεσημεριού. Είναι η γενική αύρα της πόλης, τα σοκάκια τα στενά με τα μπαρ κάθε γούστου, μέχρι την μαγεία αγναντεύοντας την πόλη από τα κάστρα
Τα αγαπημένα μου σημεία: Η Ικτίνου, γιατί πέρασα 12 χρόνια από το δημοτικό μέχρι το λύκειο. Περνώντας από εκεί, υπάρχει ένας βομβαρδισμός αναμνήσεων και η συναισθηματική αξία του στενού αυτού είναι ανεκτίμητη. Το κέντρο γενικότερα, γιατί έχει ζωή καθώς και όλη η περιοχή στην Στρεμπενιώτη στην Νεάπολη, γιατί- έστω και στο ελάχιστο – σου δίνει μια νότα φύσης.
Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις: Ταχύτητα – Κίνηση – Ηχοι
Αυτό που με θλίβει: Σίγουρα το κυκλοφοριακό. Κόρνες, φρεναρίσματα, βοή, ΜΜΜ που απλά στο εσωτερικό τους είναι ο θάνατος σου η ζωή μου. Χρήζει τεράστιας βελτίωσης.
Εργασία Vs Ποιότητα ζωής: Είναι πολύ δύσκολο να συνδυαστεί. Οι ευκαιρίες για εργασία που σου προσφέρουν μία σχετικά καλή ποιότητα ζωής δεν είναι πολλές, τα ενοίκια κυμαίνονται σε δυσθεώρητα ύψη, οπότε το να μπορέσεις να ισορροπήσεις τους δύο σημαντικότερους πυλώνες της ύπαρξης σου είναι μια διαρκής και αέναη μάχη.
Τι θα άλλαζα: Περισσότερες ευκαιρίες εξέλιξης, λογικότερες τιμές ενοικίων. Η Θεσσαλονίκη είναι μέρος της χώρας, οπότε τα προβλήματα που ταλανίζουν γενικότερα το κράτος καθρεφτίζονται και στην συμπρωτεύουσα.
Αγαπημένος χώρος πολιτισμού: Δεν θα προκαλέσω κάποια ιδιαίτερη έκπληξη με την επιλογή του Λευκού Πύργου. Απλά, αξίζει να τον επισκεφτείς, γιατί έχει τεράστιο ιστορικό ενδιαφέρον.
Πού βγαίνουμε: Εδεστέον στον Εύοσμο για φαγητό, μοντέρνο, εξαιρετικές γεύσεις και ιδιαίτερη πρωτότυπη κουζίνα. Σάρωθρον για ποτό, γιατί απλά είναι θεσμός.
Ευθύμης Ποντίκης
Καθηγητής Φυσικής Αγωγής, Personal Trainer & Pilates Instuctor. Πρώην ρεμπέτης με punk καρδιά.
Αυτό που με γοητεύει: Περίεργη ερώτηση, γιατί δεν ξέρω πλέον τι να απαντήσω. Από τη μία, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη, η οποία με έχει κουράσει απίστευτα και νιώθω ότι θέλω να φύγω σαν τρελός από εδώ, κυρίως λόγω της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης. Όμως από την άλλη, είναι μια πόλη που την αγαπώ μαζοχιστικά. Το κέντρο της, τα μαγαζιά της, η Άνω Πόλη δε θα σταματήσουν ποτέ να με γοητεύουν.
Τα αγαπημένα μου σημεία: Το Γεντί Κουλέ, λόγω της πονεμένης ιστορίας του. Το πάρκο της Νέας Ελβετίας, γιατί κάτω από τα δέντρα του έχω πάρει μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μου. Η παραλία, την οποία την έχω συνδέσει με άπειρες βόλτες με τα πόδια ή με το ποδήλατο… αλλά, και με γέλια και σουρωμένες επιστροφές στο σπίτι τα χαράματα στα φοιτητικά μου χρόνια. Τέλος, το γήπεδο του ΠΑΟΚ για τις άπειρες χαρές και τις ακόμα περισσότερες λύπες που μου έχουν δώσει αυτά τα τσιμέντα της κερκίδας.
Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις: Θα τη χαρακτηρίσω με δύο. Τσιμεντένια Βαβυλώνα, που έλεγαν και οι Βανδαλούπ.
Αυτό που με θλίβει: Το γεγονός ότι τα μαγαζιά και η νυχτερινή ζωή γενικότερα, έχουν χάσει τελείως το χαρακτήρα τους. Εκτός από τις πλέον απλησίαστες τιμές, σχεδόν παντού, όλα τα νυχτερινά κέντρα και τα μπαρ απευθύνονται πλέον σε όλους. Δεν υπάρχουν πια τα παλιά στέκια για μεταλλάδες, πάνκηδες, γιάπηδες κτλ. Όλα απευθύνονται σε όλους με ένα βαρετό τρόπο. Πάνε και οι παλιές “φυλές” της πόλης που την έκαναν τόσο ξεχωριστή, το gentrification τα σκότωσε όλα. Αλλά αν κάτι με θλίβει μέχρι το μεδούλι, είναι το τεράστιο κόστος διαβίωσης που είναι δυσανάλογο των μισθών. Μπορώ σε αυτή την ερώτηση να συνεχίζω τις απαντήσεις αιώνια, όπως πχ με θλίβει ότι η άλλοτε “αεράτη” και πιο ανοιχτή Θεσσαλονίκη έχει γίνει άντρο συντηριτισμού και προπύργιο ρατσισμού. Πολλές γειτονιές ακόμα, οι γειτονιές που μεγάλωσα, έχουν μετατραπεί οριακά σε γκέτο όπου μαυροφορεμένοι πιτσιρικάδες κυκλοφορούν με το μαχαίρι στην τσέπη, έτοιμοι για φασαρία ανά πάσα στιγμή.
Εργασία Vs Ποιότητα ζωής: Το κόστος ζωής είναι τεράστιο, η ακρίβεια αβάσταχτη. Με το ζόρι βγαίνει ο μισός μήνας. Ένα σινεμά, ένα θέατρο, μια ταβέρνα, ένα ποτό αποτελούν μετά τις δέκα του κάθε μήνα όνειρα θερινής νυκτός και αναμνήσεις από τα παλιά. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη, στην οποία οι ευκαιρίες για τους νέους ανθρώπους να ζήσουν αξιοπρεπώς, είναι κατά τη γνώμη μου οριακά ανύπαρκτες.
Τι θα άλλαζα: Περισσότερο πράσινο. Αφού δε μας μένουν που δε μας μένουν λεφτά, τουλάχιστον να μπορούμε να πάμε μια βόλτα και να τη χαρούμε, χωρίς την ηχορύπανση της κόρνας του κάθε κάγκουρα. Περισσότερες ευκαιρίες για δουλειά και καλύτεροι μισθοί. Η μισθολογική διαφορά μεταξύ Νότου και Βορρά είναι σοκαριστική. Εδώ πέρα, ζούμε με ψίχουλα και πρέπει να λέμε και ευχαριστώ στην “αγία” κυβέρνηση μας.
Αγαπημένος χώρος πολιτισμού: Το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Συγγνώμη, αλλά τι περιμένατε να απαντήσω;
Πού βγαίνουμε: Στη “Στάση” στην Άνω Πόλη για μεζέ και κρασάκι και στο “Broken Clock”, στο όποιο είμαι θαμώνας από τότε που το έλεγαν “Gabrinus” και βρισκόταν στο δίπλα στενό, από την εποχή δηλαδή που η περιοχή αυτή να είχε σύνολο δυο – τρία μαγαζιά.
Δέσποινα Γκίνη
Αυτό που με γοητεύει: Στη Θεσσαλονίκη με γοητεύει αυτή η αίσθηση της οικειότητας και της παρέας, η θάλασσα και όλα τα στενά που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα.
Τα αγαπημένα μου σημεία: Σίγουρα, το αγαπημένο μου σημείο στη Θεσσαλονίκη είναι η Νέα Παραλία, γιατί λατρεύω τις ατελείωτες βόλτες δίπλα στη θάλασσα – ειδικά μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. Επίσης, μου αρέσει η πλατεία Άθωνος με τα όμορφα ταβερνάκια της και η Νέα Κρήνη στην Καλαμαριά, γιατί επίσης μπορείς να απολαύσεις όμορφες βόλτες δίπλα στο κύμα.
Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις: Απαιτητική, απρόσμενη, δυναμική.
Αυτό που με θλίβει: Η έλλειψη οργάνωσης σε βασικά θέματα, όπως οι συγκοινωνίες (αν και τώρα με το μετρό έχω δει μια βελτίωση) και η καθαριότητα. Επίσης, με απογοητεύει η τεράστια αναντιστοιχία μεταξύ των μισθών, που δυστυχώς έχουν ένα “ταβάνι” στη Θεσσαλονίκη και των πολύ υψηλών ενοικίων. Μια, επίσης, τεράστια δυσκολία είναι η καθημερινή αδυναμία εύρεσης parking με το αυτοκίνητο στις περισσότερες περιοχές.
Εργασία Vs Ποιότητα ζωής: Πιστεύω πως ναι, συνδυάζονται. Ένας από τους βασικότερους λόγους που έχω επιλέξει να μείνω εδώ, είναι η ποιότητα ζωής που προσφέρει – που είναι πιο ισορροπημένη. Πιστεύω ότι η Θεσσαλονίκη μπορεί να δώσει επαγγελματικές ευκαιρίες, που αυξάνονται σταδιακά τα τελευταία χρόνια, αν και πάλι χρειάζεται μεγάλος αγώνας.
Τι θα άλλαζα: Θα ήθελα, σίγουρα, να είχαμε περισσότερους ελεύθερους δημόσιους χώρους με πράσινο (πχ. πάρκα), περισσότερους χώρους στάθμευσης – ειδικά κοντά σε στάσεις μετρό, ώστε να αναπνεύσει το κέντρο. Επίσης, σημαντικό είναι να υπάρχει ακόμα περισσότερη στήριξη σε πολιτιστικά και επιχειρηματικά εγχειρήματα νέων ανθρώπων, γιατί είναι αυτοί που μπορούν να δώσουν νέα πνοή στην πόλη.
Αγαπημένος χώρος πολιτισμού: Το Μέγαρο Μουσικής, γιατί φιλοξενεί συχνά μεγάλα και ιδιαίτερα θεάματα όπως όπερες και μιούζικαλ από το εξωτερικό. Αν και δεν έχω καταφέρει ακόμα να πάω, κυρίως λόγω του κόστους, μου αρέσει που υπάρχουν και τέτοιες επιλογές στην πόλη.
Πού βγαίνουμε: Για φαγητό θα έλεγα, εννοείται, το Salento και το Osteria dai Fioi για αυθεντική καρμπονάρα. Για ποτό, το Little Cup για πιο χαλαρή ατμόσφαιρα ή μια βόλτα στη Βαλαωρίτου, που πάντα έχει μαγαζιά με ωραίο vibe και ζωντανή ενέργεια.
Νικόλαος Παναγιώτης Μάνιος
Είμαι ο Νίκος και γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη, ζω εδώ 34 έτη και γνωρίζω την πόλη από την καλή και την ανάποδη! Εργάζομαι ως γεωπόνος και πιστεύω ότι η πόλη μας εχει παρα πολύ μεγάλη δυναμική. ΑΝ την αφήσουν ποτέ.. Να αγωνίζεστε πάντα για το καλύτερο και πρώτα με τον εαυτό σας!
Αυτό που με γοητεύει: Το μεγάλο της μέγεθος – το οποίο είναι παράλληλα και μικρό. Το ότι ο κόσμος νιώθει μεν αστός, αλλά έχει την επαρχιώτική αμεσότητα στην επικοινωνία. Επίσης, η βαρύτατη ιστορία που φέρει.
Τα αγαπημένα μου σημεία: Το παραλιακό μέτωπο, το οποίο σε κάνει να ξεχνιέσαι ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο. Σίγουρα, επίσης, τα Κάστρα, γιατί νιώθεις την βαριά ιστορία που φέρει η πόλη – η οποία μάλιστα συνεχίζει να γράφει στο κοντέρ του χρόνου. 2300 έτη και συνεχίζουμε!
Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις: Κακαίσθητη, χαοτική, αλλά και συναισθηματικά φορτισμένη από θετικές αναμνήσεις
Αυτό που με θλίβει: Υπάρχουν πολλά που με θλίβουν στην πόλη. Σίγουρα, όμως, το Νο1 είναι η αντιμετώπιση της πόλης από το κράτος (αν μπορούμε να το ονομάσουμε έτσι) σαν ένα “κουτσοχώρι” που ζούνε αγελάδια και όχι άνθρωποι. Ίσως, βαρύ αυτό που λέω, αλλά έτσι είναι στην πράξη. Το δεύτερο είναι η αδιαφορία της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων για τη βελτίωση της πόλης. Από την καθαριότητα, μέχρι το ότι “καβατζώνω” πάρκινγκ για την πάρτυ μου, γιατί είμαι κάτι περισσότερο από τους άλλους.
Εργασία Vs Ποιότητα ζωής: Δυστυχώς, εργασία και ποιότητα ζωής στη Θεσσαλονίκη ποτέ, μάλλον, δεν συνδυάστηκε. Ήταν ανέκαθεν προνόμιο της αφρόκρεμας. “Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα” τραγουδούσε ο Στέλιος από το 1956. Δεν άλλαξε κατ’ ουσίαν αυτό από τότε. Σίγουρα, δεν είναι πόλη με ευκαιρίες – ειδικότερα τώρα, που τα ενοίκια χρειάζονται ίσως ένα νεφρό το μήνα και οι μισθοί έπαθαν Alzheimer στα 700-800€. Μόνο ελάχιστα επαγγέλματα δίνουν ευκαιρίες στη Θεσσαλονίκη, όπως π.χ. όσα αφορούν το χώρο της πληροφορικής.
Τι θα άλλαζα: Σίγουρα, τα ΜΜΜ. Θα τα ενίσχυα όσο δεν πάει. Ο κόσμος να πουλήσει το αυτοκίνητο του, να μην το έχει πραγματικά ανάγκη. Καθαριότητα και πάλι καθαριότητα, καμία ανοχή στη βρωμιά που δεσπόζει. ΠΡΑΣΙΝΟ. Ξεχάσαμε το χρώμα.
Αγαπημένος χώρος πολιτισμού: Όλη η πόλη είναι ένας χώρος πολιτισμού. Και δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω. Θες τα μουσεία που είναι οι πιο οργανωμένοι χώροι που τον προάγουν; Θες οι Βυζαντινοί ναοί; Θες τα αρχαία που ολοένα και ξεθάβονται; Αν ψάξεις λίγο, θα μείνεις έκθαμβος για το τι πολιτισμό αναπνέεις καθημερινά και δεν το παίρνεις χαμπάρι.
Πού βγαίνουμε: Η αλήθεια είναι ότι δεν βγαίνω και τόσο συχνά την τελευταία διετία, γιατί προτιμώ το σπίτι τώρα, που έχω και παιδί! Πες με μίζερο, αλλά σαν το σπιτικό φαγητό δεν έχει. Οκ, έχει πάρα πολλά μέρη να φας κάτι εξαίσιο, αλλά μην ρωτάς εμένα δεν είμαι ο κατάλληλος (αυτή την περίοδο)! Για ποτό, ωστόσο, μου αρέσουν πολύ τα Castra στην Άνω Πόλη και το Boheme στην Πυλαία.