Η παρούσα “έλλειψη καλοκαιριού” (έτσι όπως βιώνεται πικρά, με σερβιριζόμενο μάνιουαλ για staycation) είναι μια ακόμη τερατώδης ανισότητα, κοινωνική και οικονομική. Ασφαλώς, συνδέεται άμεσα με τον υπερτουρισμό, τις πληθωρισμένες τιμές, τη φούσκα των ακινήτων, τη μόνιμη δυσπραγία των πτωχευμένων Ελλήνων της Μεγάλης Ύφεσης.
Αλλά, η πικρή βίωση της έλλειψης καλοκαιριού πάνω απ’ όλα σηματοδοτεί ένα βάραθρο, ταξικό και συνάμα υπαρξιακό:
Για πολλές δεκαετίες, όλο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και τις δυο πρώτες δεκαετίες του 21ου, το καλοκαίρι ήταν μια δημοκρατική επικράτεια. Καθένας και καθεμιά μπορούσε να βαπτιστεί άπαξ ή δίπαξ στα διάφανα νερά μιας παραλίας, να γευτεί καλαμαράκια και μπίρες σε ένα ταβερνάκι, να πληρώσει έναν ακτοπλοϊκό ναύλο, να βρεθεί στο χωριό για τα πανηγύρια και τ’ ανταμώματα.
Αυτός ο ζωτικός δημοκρατικός χώρος τώρα εκλείπει. Οι πλεμπαίοι δεν διαλέγουν ζωή. Πολύ περισσότερο, δεν διακοπάρουν, δεν έχουν δικαίωμα στο καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι πια, είναι μόνο η νοσταλγία του. Κι όσοι δεν έχουν την ηλικία για να ‘χουν αναμνήσεις; Ε, θα τις κατασκευάζουν.
